Babalar oğullar, dedeler torunlar
Elif Ilgaz 26 Haziran 2016 tarihli BirGün Pazar’da “Tutuklanmaya Müsait” başlıklı yazısında, Özgür Gündem’de Nöbetçi Yayın Yönetmenliği yaptıkları için tutuklanan Ahmet Aziz Nesin, Erol Önderoğlu ve Prof. Dr. Şebnem Korur Fincancı’yı anlatıyordu. Onların tutuklanmalarının nasıl bir gözdağı olduğunu sıralıyordu. Ve de hukuksuzluğun dibini özetliyordu.
Ben bu yazıya üç gün önce başladım. Elif Ilgaz’ın büyükbabası Rıfat Ilgaz’ın “Yokuş Yukarı” adlı anılar kitabından bir alıntı yapmıştım:
“Bizim için ‘Acılı Kuşak’ nitelemesi yapılıyor. İçinde yakınma bulunduğundan ‘Çileli’ deyip geçiyorum.”
Rıfat Hoca şöyle devam ediyor:
“Birçoklarının hep vesileyle ödüllendirildiği bir toplumda bizim meskenimiz devamlı olarak cezaevleri mi olmalıydı?”
Rıfat Ilgaz bu dünyadan göçtü. (7 Temmuz 1993) Solcu yazar-yayıncı olarak bayrağını oğlu Aydın Ilgaz aldı. Bu çile bayrağının bir ucundan kızı Elif tuttu. Ama çileler bitmedi!
Rıfat Ilgaz’ın kuşağı ve yakın arkadaşı Aziz Nesin, 21 baskı yapan “Bir Sürgünün Anıları” adlı kitabının yeni baskıları için yazdığı önsözde diyor ki:
“Bana o acı günleri çektirenlere şimdi çok kızıyorum. Herkesin de kızmasını diliyorum.”
İstanbul Sıkıyönetim Mahkemesi TCK’nın 161. maddesine göre Aziz Ağabeyi 10 ay hapis ve Bursa’da 4 ay sürgüne mahkûm etmişti. Sonra o madde kaldırılmıştı. Sonra o madde kaldırılmış ama Aziz Nesin yattığıyla kalmıştı.
Yıl 1948’di. Aziz Nesin 33 yaşındaydı. 24 yaşındaki eşini iki küçük çocuğunu geçindirmek zorundaydı. Ama devlet yakasına yapışmıştı bir kere:
-Sen solcusun, sana nefes aldırmayacağız!
O tarihte bugünün iftiracıları, bok(!) atıcıları, bunlardan suç icat edicileri, ceza yağdırıcıları henüz doğmamışlardı.
Sonraki yıllarda doğdular! Büyüdüler. Okullara gittiler. Okudular, okulları bitirdiler. Çeşitli dallarda diplomalar aldılar. Bazıları alamadılar. Sorun değildi. Almış gibi yaptılar!..
(Hakikatten önemli değildi.)
Ama önemli bir şey vardı: Aziz Nesin, Rıfat Ilgaz hayatta olsalardı, onları tıpkı 1940’larda olduğu gibi yine hapislere atarlardı!
Aziz Nesin fizik olarak bugün yok. Ama sorun değil. Oğlu var, hem de aynı adı taşıyor: Ahmet Aziz Nesin!
Babasının yolundan gidiyor. Demokrasi diyerek diktatörlüğe doğru yürüyenlere karşı dimdik duruyor. Tıpkı babası gibi…
O zaman onu atarız içeri!
Attılar!
Bu sağcılar demokrasinin her zaman mezar kazıcıları oldular! Kendileri için istediler. Otoriteye karşı çıkmaya cesaret edemedikleri için solcuların yanında durdular. Kendileri için mağduriyet hikayeleri yazdılar. Her şeyi istediler. Tabii ki sadece kendileri için.
Aldılar.
İktidara geldiler. Sonra muktedir oldular.
Solcuları içeri attılar!
Geçmişte ve günümüzde… Babalar oğullar, dedeler torunlar onlar için her dönemde hedef oldu. Bu ülkede demokrasinin tarihi böyle yazıldı:
-Solcuların bitmeyen çilesi!
Zülfü Livaneli 700 yaşında!
Müzisyen, besteci, senarist, sinemacı, yönetmen, gazeteci, yazar, aktivist, diplomat, siyasetçi Zülfü Livaneli sanat hayatının 50’nci, hayata gelişinin ise 70’inci yılını (fazlasıyla hak ettiği) törenlerle kutluyor.
Moskova, Bremen, Atina, İstanbul’da onun için görkemli doğum günleri kutlamaları düzenlendi:
-Livaneli 70 yaşında!
Ünlü belgeselci Nebil Özgentürk bu tarihi önemdeki kutlamaları izledi. Dünkü (26 Haziran 2016) Cumhuriyet’te son derece güzel biçimde anlattı. Eminim bir de belgeselini yapacaktır. O boşuna gezip dolaşmaz.
Sadece bir eksik vardı Nebil’in yazısında… Zülfü Livaneli 70 yaşında diyordu. Dış görünüşüne göre asla böyle bir rakamı ona yakıştıramam. Sanat yaşı ile yetinmek isterim:
-Livaneli 50 yaşında!
Ama bir de başka ölçü var. Bir insan, doğur büyür okulları bitirir. Evlenir, çocukları olur. Bir işe girer 25-30 yıl çalışır. Emekli olur. Buna “70 yıllık bir ömür” denilirse, yazının girişinde sıraladığım mesleklerin hepsini yapan Zülfü Livaneli’ye 70 yaşında demek haksızlık olmaz mı?
On meslek çarpı yetmiş yıl denilince, ortaya çıkan rakamı okuyalım lütfen:
-Livaneli 700 yaşında!..